Σήμερα, αράζουμε ένα λεωφορείο για το μικρό παραθαλάσσιο χωριό της Μαλτέζανα, που βρίσκεται περίπου δέκα χιλιόμετρα ανατολικά του Λιβαδίου, λίγο πέρα από τα λεγόμενα Στενά της Αστυπάλαιας. Η ατρόμητη ηγέτιδά μας, η Διάνα, μας λέει ότι το όνομα προέρχεται από μια σχέση με τη Μάλτα, και η Ίσσυ ξαφνιάζεται πολύ. Αυτό όμως υποχωρεί αρκετά γρήγορα όταν αποκαλύπτεται ότι η σχέση αφορά το γεγονός ότι μαλτέζοι πειρατές χρησιμοποιούσαν τον κόλπο ως κρησφύγετο καθώς λάφυραν και λεηλάτησαν το νησί. Ακούσαμε παρόμοιες ιστορίες στη Νάξο πέρσι, και θυμάμαι ότι τότε σκεφτόμουν ότι οι μαλτέζοι συγγενείς της Ίσσυ είχαν μείνει περίεργα σιωπηλοί για αυτήν τη συγκεκριμένη πτυχή της ιστορίας του νησιού τους.
Είναι λίγο ανεμώνα εδώ, αλλά υπάρχουν δύο σεβαστές παραλίες με ξαπλώστρες και ομπρέλες. Φαίνεται ότι πρόκειται για σοβαρό αλιευτικό χωριό, αν κρίνουμε από τον αριθμό των αλιευτικών σκαφών που αγκυροβολούν κατά μήκος της μικρής προβλήματος. Οι Ρέμπραντς στήνουν το εργαστήριό τους κατά μήκος της ακτογραμμής για να εκτελέσουν το έργο τους. Οι περισσότεροι από αυτούς επιλέγουν να ζωγραφίσουν μικρά σκάφη. Μου λένε ότι μπορεί να είναι αρκετά προκλητικό· φαίνεται ότι τα σκάφη έχουν την τάση να κινούνται γύρω από τις αγκυρώσεις τους. Νομίζω ότι η λύση μου για αυτό το μικρό θέμα θα ήταν να επιλέξω ένα πιο σταθερό θέμα, αλλά ίσως αυτός είναι ο λόγος που είναι Ρέμπραντς και εγώ όχι. Μερικοί από εμάς, οι μη Ρέμπραντς, αναχωρούν σε ένα τοπικό ταβέρνα για καφέ και για να λύσουν τα προβλήματα του κόσμου.
Τα προβλήματα του κόσμου λύνονται και είναι ώρα να πάμε να εξερευνήσουμε. Ένα μέλος της ομάδας μας, δεν θυμάμαι ποιο, δεν νομίζω ότι είχε πιει, μου λέει ότι υπάρχει μια ολόκληρη βυθισμένη πόλη στον βυθό της θάλασσας ακριβώς εδώ για να φωτογραφίσω…
