Ταξίδι στη Ζανζιβάρ: Μια Εμπειρία Ανάμεσα στην Ομορφιά και την Φτώχεια
Η Άφιξη:
Έπειτα από ένα αργό αναχώρηση τη νύχτα, ξύπνησα λίγο αργά και άφησα γύρω στις 6 το πρωί με τον Pascal, τον άνθρωπο που με είχε πάρει με το αυτοκίνητό του όταν πρωτοφτάσαμε. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, λάτρεψα να βλέπω τα όμορφα μπλε δέντρα jacaranda, αλλά ποτέ δεν κατάφερα να πάρω μια καλή φωτογραφία. Σταμάτησε μερικές φορές ώστε να προσπαθήσω ξανά. Τελικά, οι φωτογραφίες πραγματικά δεν τους αποδίδουν δικαιοσύνη. Ίσως την επόμενη φορά…
Αεροδρόμιο και Μεταφορά:
Η διαδικασία τσεκ-ιν στο αεροδρόμιο ήταν αρκετά εύκολη και φορτώθηκαν σε ένα πολύ μικρό αεροσκάφος με είσοδο στο πίσω μέρος. Μετά την άφιξή μας στην Ζανζιβάρ, το αεροσκάφος συνέχισε προς το Νταρ ες Σαλάμ. Το αεροσκάφος ονομαζόταν “Precision Air”, πράγμα που με έκανε λίγο νευρικό, αλλά φάνηκε να είναι μια καλά οργανωμένη λειτουργία!
Άφιξη στον Παράδεισο:
Ο οδηγός μου έφτασε αργά και δεν είχε πινακίδα, οπότε ήμουν λίγο μπερδεμένος για το πού να πάω. Τελικά τον εντόπισα και είχα ένα σιωπηλό ταξίδι 40 λεπτών προς το ξενοδοχείο μου στην ανατολική παραλία στο Πάτζε. Φυσικά, έβρεχε, οι δρόμοι ήταν απαράδεκτοι, και η φτώχεια συνέχιζε. Άρχισα να νιώθω λίγο ένοχος, περιμένοντας ένα νησιωτικό παράδεισο για να ξεκουραστώ, αλλά αντί αυτού είχα μπροστά μου έναν τεράστιο χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών.
Διαμονή στο Mahali Hotel:
Το ξενοδοχείο Mahali ήταν πολύ ωραίο – δεν ήταν υπερβολικό, αλλά βρισκόταν ακριβώς πάνω στην παραλία με ιδιωτική πισίνα και ένα μεγάλο δωμάτιο με μπαλκόνι που έβλεπε στα γαλανά νερά του ωκεανού. Πολύ φιλικό προσωπικό επίσης, αν και ήμουν περισσότερο στη διάθεση για ησυχία και μερικές φορές νιώθω ότι την είχα. Ήταν πάντα απαραίτητο να βγω έξω για φαγητό, κυρίως στο εστιατόριο ακριβώς στην παραλία όπου μπορούσα να χρεώσω απευθείας στο δωμάτιό μου. Το φαγητό ήταν αξιοπρεπές και το προσωπικό πολύ ευγενικό, αλλά δεν ήταν και υπερβολικά χαλαρωτικό. Η τελευταία νύχτα όμως ήταν υπέροχη, όταν είχαν ένα ζωντανό συγκρότημα που ήταν πολύ καλό!
Υποβρύχια Εξερεύνηση:
Η μοναδική περιπέτεια που είχα στη Ζανζιβάρ ήταν να κολυμπήσω με μάσκα στην “μπλε λιμνοθάλασσα” λίγο προς τα βορειοδυτικά. Προγραμμάτισα έναν οδηγό στις 9:30 το πρωί και φυσικά έβρεχε και έχει βρέξει από περίπου τις 8. Ο ιδιοκτήτης με έβρισκε και γελούσαμε λίγο για τη βροχή – θα είμαι υγρός ούτως ή άλλως και προτιμώ τις λιγότερες συνωστισμένες παραλίες. Όπως μου επεσήμανε, το μόνο μειονέκτημα ήταν ότι δεν θα έβλεπα τα υπέροχα χρώματα του νερού και των ψαριών – απλά δεν θα ήταν τόσο ζωηρά. Μαζί με τον οδηγό πήγαμε με ένα μικρό βασικό βαρκάκι και είμαστε βροχεροί και λίγο κρύοι. Παρά ταύτα, η υποβρύχια εμπειρία ήταν εκπληκτική! Υπήρχαν πολλά ψάρια, αλλά αυτό που με εντυπωσίασε πραγματικά ήταν οι όμορφες γιγαντιαίες φαρές! Ήταν τόσο καλά, με διάφορα εντυπωσιακά χρώματα. Όταν ήμουν μόνος μου, παρατήρησα ότι θα κλείνανε καθώς περνούσα από πάνω τους. Απλά εκπληκτικό. Υπήρχαν επίσης μερικά επιθετικά μικρά ψάρια που έρχονταν ακριβώς προς εμένα – νομίζω ότι προστατεύανε κάτι! Αυτά ήταν τα περίπου πράγματα που έζησα στη Ζανζιβάρ. Ξέρω ότι μερικοί ανθρώποι το λατρεύουν εδώ. Θα ήθελα να είχα δει την Πόλη των Πέτρων σε καλύτερο καιρό. Ωστόσο, δεν εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα από τη φτώχεια (με έκανε να νιώθω λυπημένος), τους ενοχλητικούς ανθρώπους και τον συνωστισμό. Δεν ήταν το αγαπημένο μου μέρος – αυτή είναι αποκλειστικά η προσωπική μου γνώμη. Αξίζει όμως να το επισκεφτείτε!
