Ημερήσια εκδρομή στο Banff: Ανακαλύπτοντας την ομορφιά του βουνού
Ταξιδεύοντας με λεωφορείο On It προς το Μπανφ, το οποίο είχα κλείσει ένα μήνα πριν, επιβιβαστήκαμε κοντά στο Δημαρχείο του Καλγκάρι. Μέχρι τη στιγμή που πήρε επιπλέον επιβάτες στο σταθμό Crowfoot LRT, το λεωφορείο ήταν γεμάτο, κυρίως από τουρίστες.
Φτάνοντας στο Μπανφ περίπου στις 11:00, εντυπωσιάστηκα από τα ατελείωτα πάρκινγκ στα περίχωρα – τόσο για επιβατικά αυτοκίνητα όσο και για τροχόσπιτα. Αναμέναμε τις ομάδες επισκεπτών στο κέντρο της πόλης. Αρκετά τετράγωνα στην οδό Banff Avenue και στους γύρω δρόμους είχαν μετατραπεί σε πεζόδρομο, με πατιά για εστιατόρια.
Σταματήσαμε για καφέ στο Good Earth, το οποίο άνοιγε στην αίθουσα υποδοχής του Elk+Avenue Hotel. Από εκεί περπατήσαμε κάτω από την Banff Avenue, κάνοντας βόλτες και παραθυρούσαμε με όλους τους άλλους. Τυχαία βρέθηκε ένα καθίσμα σε σκιερό μέρος, και αποφασίσαμε να εκμεταλλευτούμε αυτήν την τύχη τρώγοντας το μεσημεριανό μας πικνίκ ενώ παρατηρούσαμε τους ανθρώπους. Μερικοί με φιλικά σκυλιά σταματούσαν να μιλήσουν μαζί μας. Απέναντι από το πεζοδρόμιο βρισκόταν ένα εστιατόριο, που εξυπηρετούσε πελάτες έξω από την πόρτα τους. Το πινακίδιο στο πάγκο υποδοχής έλεγε “Παρακαλώ περιμένετε τον οικοδεσπότη για να καθίσετε”, γεγονός που μας έφερε σε έκρηξη γέλιου. (Δεν χρειάστηκε πολύ!)
Ο στόχος μας για το απόγευμα ήταν το ξενοδοχείο Banff Springs. Κατά τη διάρκεια της περιήγησής μας, περπατήσαμε αναζητώντας τα μπάνια. Σε μερικές φωτογραφικές γκαλερί μάθαμε ότι οι πολύ μεγάλες φωτογραφίες εκτυπώνονταν σε μέταλλο, κοστίζοντας χιλιάδες δολάρια. Τα καταστήματα με πέτρες και κόσμημα έλαμπαν με γυαλισμένες πέτρες, αχάτες και πετροξυλικά μετατραμμένα σε όμορφα έργα τέχνης, αντικείμενα συλλεκτών ή απλά σουβενίρ.
Στη δυσαρέσκειά μας, η αίθουσα υποδοχής του ξενοδοχείου Banff Springs δεν ήταν πια η εντυπωσιακή αίθουσα που ήταν κάποτε. Η περιήγησή μας μέσα δεν ήταν περισσότερο από την αναζήτηση των τουαλετών. Έξω, περιπλανηθήκαμε μέχρι να ανακαλύψουμε ότι η παραδοσιακή κεντρική είσοδος είναι πλέον επιφυλαγμένη για τους “χρυσούς” πελάτες, μη διαθέσιμη για τους απλούς θνητούς όπως εμείς. Παρόλα αυτά, κοιτάξαμε τη θέα των “χρυσών” και κατεβήκαμε την πλαγιά του βουνού στο μονοπάτι κατά μήκος του γκολφ, φτάνοντας στον ποταμό Bow. Περισσότερο νερό έρρεε στις εντυπωσιακές καταρρακτώδεις Bow Falls από όσο θυμόμουν, αλλά αυτό μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι σπανίως έρχομαι το καλοκαίρι. Όπως και εκατοντάδες άλλοι άνθρωποι, καθίσαμε σε βράχους στη σκιά, απολαμβάνοντας την αίσθηση του καλοκαιριού. Καθώς περπατούσαμε κατά μήκος του ακανόνιστου μονοπατιού κοντά στον ποταμό, απολαύσαμε τη θέα του καταρράκτη.
Μακριά από τον ποταμό, κοιτάξαμε τα πολλά έργα τέχνης που ήταν στερεωμένα στα δέντρα – η έκθεση Τέχνη στη Φύση. Καλλιτέχνες του Bow Valley, από μαθητές έως γνωστούς επαγγελματίες, εκθέταν μεταλλικά γλυπτά, ξύλινα γλυπτά και ζωγραφιές σε ξύλο. Φυσικά, είχαμε τα αγαπημένα μας, κυρίως τα πολυσύνθετα γλυπτά “κρυμμένα” ανάμεσα στα δέντρα.
Η μεγάλη μας βόλτα μας έκανε να διψάσουμε, ικανοποιήθηκε στο Starbucks. Ήθελαμε έναν πιο τοπικό, ρομαντικό τόπο αλλά δεν βρήκαμε τίποτα στους δρόμους που περπατήσαμε. Μια αργή βόλτα κάτω από την άλλη πλευρά της Banff Avenue μας έφερε στο εστιατόριο δείπνου μας, Pacini, στο Moose Hotel. Η εξυπηρέτηση ήταν εξαιρετική, τα δείπνα μεγάλα και η γεύση εξαιρετική. Το χαλαρό μας γεύμα μας στήριξε καθώς περπατούσαμε ένα τετράγωνο περίπου προς τη στάση λεωφορείου και όλο τον δρόμο πίσω στο Καλγκάρι.
