Η Περιπέτεια στη Κάλυμνο: Μια Ημέρα στο Ποθία

Η Καθημερινή Ζωή μετά την Καραντίνα

Σε αυτή την ανάρτηση μιλάμε για Μια Ημέρα στο Ποθία. Η Issy φαίνεται να βελτιώνεται με κάθε μέρα που περνάμε στο δωμάτιο. Ο «καμένος» μάλλον πονόλαιμος και ο πυρετός την έχουν πιάσει και τώρα, η μεγαλύτερη απειλή για την ψυχική της υγεία, αν όχι τη σωματική, μπορεί να είναι η απομόνωση. Οι Ρέμπραντ δείχνουν έτοιμοι να περάσουν τη μέρα «ζωγραφίζοντας από μια ταβέρνα σε ένα εκπληκτικό φιόρδ» στο Βαθύ, στην άλλη άκρη του νησιού. Είμαστε ακόμα πολύ μεταδοτικοί για να ρισκάρουμε να καθίσουμε μαζί τους σε ένα λεωφορείο, οπότε ελπίζουμε ότι θα δημιουργήσουν κάποια κατάλληλα ρεαλιστικά έργα τέχνης για να μας δείξουν πού ήταν.

Στον Μπαλκόνι μας με Ευρύχωρη Θέα

Είναι αρκετά ευχάριστο να καθόμαστε εδώ στο μπαλκόνι μας, ή τουλάχιστον θα ήταν αν δεν υπήρχε αυτή η οσμή. Φαίνεται πως η αποχέτευση στο ξενοδοχείο δίπλα έχει φράξει, και ένα φορτηγό έχει έρθει να προσπαθήσει να την αποφράξει. Τα προβλήματα με την αποχέτευση φαίνεται πως είναι σχεδόν μέρος του τρόπου ζωής στην Ελλάδα. Διαβάσαμε ότι οι σωληνώσεις είναι μόνο το μισό διάμετρο από αυτές που υπάρχουν στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο. Υπάρχουν σημάδια σε όλα τα μπάνια που σας προειδοποιούν να μην βάζετε χαρτί στην τουαλέτα, δίνοντάς σας ένα μικρό καλάθι σκουπιδιών για να το βάζετε αντί αυτού. Δεν έχουν καθαρίσει το δωμάτιό μας από τότε που μάθανε ότι έχουμε κορωνοϊό, και το μικρό καλάθι των απορριμμάτων αρχίζει να γεμίζει αρκετά. … Νομίζω πως ίσως ήταν λίγο περισσότερες πληροφορίες απ’ ό, τι θα έπρεπε. Ελπίζω να μην προσπαθεί κανείς να πάρει πρωινό ενώ διαβάζει αυτό.

Αντιμετωπίζοντας την Καραντίνα με Εξόδους

Αποφασίζουμε ότι είμαστε αρκετά μη μεταδοτικοί για να περάσουμε μερικές ώρες μακριά από την οσμή στην πολύ ευχάριστη παραλία Μασούρι, η οποία βρίσκεται μόλις λίγα εκατοντάδες μέτρα κάτω από το ξενοδοχείο. Ίσως δεν είναι ταβέρνα σε ένα εκπληκτικό φιόρδ, αλλά είναι τουλάχιστον ένα προσωρινό φάρμακο για τη φοβερή καραντίνα. Οι πινακίδες αναφέρουν ξανά ότι οι ξαπλώστρες είναι δωρεάν, αλλά ακόμα ψάχνω για το “παγίδα”. Έχω φέρει τα γυαλιά μου για ανάγνωση αυτή τη φορά, και αν υπάρχουν λεπτομέρειες, είναι πολύ λεπτές για να τις ανιχνεύσουν. Καθίστε και απολαύστε την παραλία, ενώ κατευθύνομαι προς ένα δροσιστικό βουτιά.

Επίσκεψη Μια Ημέρα στο Ποθία, η Πρωτεύουσα της Κάλυμνου

Αποφασίζουμε να γίνουμε πραγματικά γενναίοι. Φοράμε τις μάσκες μας και παίρνουμε ένα ταξί για μια αργά απόγευτα εκδρομή στο λιμάνι της Ποθία. Διαβάσαμε ότι είναι η πρωτεύουσα του νησιού και κύριο λιμάνι. Εδώ προσγειωθήκαμε όταν φτάσαμε στην Κάλυμνο με το πορθμείο. Όπως φαίνεται να συμβαίνει με κάθε ελληνικό νησί, υπάρχει επίσης ένα χωριό, το οποίο χρησιμοποιούσαν παλιότερα ως πρωτεύουσα. Είναι ψηλά στο λόφο, μακριά από τον κίνδυνο των ληστών. Η Ποθία κτίστηκε μόλις το 1850, όταν οι ληστές φαίνεται ότι αποφάσισαν να μεταφέρουν την εγκληματική τους δραστηριότητα αλλού.

Βρίσκοντας Εστιατόριο στο Λιμάνι της Ποθίας

Περπατάμε κατά μήκος της όμορφης παραλίας μέσα στον καλά προστατευμένο λιμένα. Υπάρχει μια μεγάλη συστοιχία αλιευτικών σκαφών εδώ, και φαίνεται ότι είναι επίσης μέρος προορισμού για πολυτελή σκάφη από διάφορες τοποθεσίες στη Μεσόγειο και τη βόρεια Ευρώπη. Δεν υπάρχει έλλειψη υπενθυμίσεων για την κληρονομιά της Καλύμνου στο κυνήγι σφουγγαριών – σφουγγαριά προς πώληση και ένα άγαλμα που δείχνει έναν ελεύθερο καταδύτη να χαιρετά έναν καταδύτη με κουκούλα και κράνος. Ακούσαμε από την Ντιάνα την άλλη μέρα ότι οι ελεύθεροι καταδύτες ήταν το ατού των Καλυμνίων. Είχαν δυσκολία με τις κουκούλες όταν αυτές εισήχθηκαν, και φαίνεται ότι υπήρχαν πολλοί θάνατοι από το πυκνό αέριο και άλλα παρόμοια ατυχήματα.

Δείπνο στην Παραλία της Ποθίας

Δείπνο στον παραλιακό δρόμο. Ο σερβιτόρος μας έχει πλήρη Αυστραλιανή προφορά. Μας λέει ότι οι γονείς του είναι Έλληνες, αλλά μεγάλωσε στο Ντάργουιν, κάτι που συμφωνεί με όσα ακούσαμε πριν από μερικές μέρες για τους πολλούς Καλυμνίους που πήγαν στο Ντάργουιν για να βοηθήσουν στην ανοικοδόμηση μετά τον κυκλώνα Τρέισι το 1974. Όταν φτάσαμε εδώ, η πόλη φαίνεται λίγο νεκρή – η Ποθία, δηλαδή, όχι το Μελβούρνο (αν και μπορεί να είναι λίγο νεκρό τώρα, είναι περίπου 3 το πρωί εκεί και πολύ κρύο).

Επιστροφή στο Μυρτιές – Μια Ημέρα στο Ποθία

Τελικά καταφέρνουμε να σταματήσουμε ένα ταξί για να μας πάει πίσω στο Μυρτιές. Βραχυκύκλωμα, τι ήταν αυτό; Ένας βομβαρδιστικός θόρυβος, ακολουθούμενος λίγα λεπτά αργότερα από έναν άλλο, και τώρα φαίνεται ότι σε όλο τον περίγυρο ακούγονται συναγερμοί. Ελπίζουμε ότι οι ήχοι σχετίζονται με κάποια εορταστική γιορτή, γιατί κανένα από τα άλλα σενάρια που έρχονται στο μυαλό δεν είναι ό, τι πιο ελκυστικό – ο Δόναλντ κατάφερε να βρει τα πυρηνικά κώδικες, εισβολή εξωγήινων, όλοι οι συνήθεις ύποπτοι… Εν τω μεταξύ, ο οδηγός του ταξί διανύει τα πίσω δρομάκια σαν να μην υπάρχει αύριο. Υποθέτω ότι θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε σε χειρότερο μέρος αν προσπαθούσε να ξεφύγει από ό, τι μόλις συνέβη.

Διαβάστε περισσότερα: Μια Μέρα Εξερεύνησης στη Βαρανάσι